در میان دستاوردهای بزرگ علمی سال 2012، نشنال ژئوگرافیک 8 نمونه را به عنوان پرمخاطب ترین و مهم ترین کشفیات این سال معرفی کرده است. به گزارش خبرآنلاین، این کشفیات در 3 حوزه حیات وحش، فیزیک و اخترفیزیک و باستان شناسی انجام شده است.

با 6.17 متر طول، این کروکودیل آب شیرین به عنوان بزرگ ترین کروکودیل در اسارت دنیا، جولای / تیرماه گذشته نامش در کتاب رکوردهای گینس ثبت شد. این کروکودیل که گمان می رود مسئول حمله به چند انسان و کشتن 2 نفر بوده است، در ماه سپتامبر 2011 / شهریور 1390 در شهر بوناوان فیلیپین به دام افتاد. فهرست گینس بر اساس داده های متخصصان مختلف تهیه شده است. از جمله این متخصصان، آدام برایتون جانورشناس و متخصص کروکودیل هاست، که در مرکز تحقیقاتی و پارک زیستی بوناوان فیلیپین این جانور وحشی را اندازه  گیری کرده است.

اخترشناسان موفق به انجام یک کشف شیرین شدند. آن ها موفق شدند مولکول های تشکیل دهنده قندهای ساده را در حالی که در گازهای اطراف یک  ستاره با فاصله حدود 400 سال نوری از زمین شناورند، شناسایی کنند و این احتمال را بدهند که در سیارات دیگر نیز حیات وجود دارد. اگرچه این کشف که در شهریورماه انجام شد ثابت نمی کند که حیات در جایی دیگر در کیهان وجود دارد، اما بیانگر این است که دلیلی بر وجود نداشتن آن نیز وجود ندارد. این کشف باارزش نشان می دهد مولکول های غنی از کربن که واحدهای ساختاری حیات را تشکیل می دهند، می توانند حتی پیش از شکل گرفتن سیارات به وجود آمده باشند. محققان واژه قند را به مولکول های آلی اطلاق می کنند که اغلب ما آن ها را به نام کربوهیدرات ها می شناسیم و از کربن، هیدروژن و اکسیژن تشکیل شده اند.

بر اساس گزارشی که در ماه می / اردیبهشت ماه منتشر شد، یک سیاره هنوز کشف نشده وجود دارد که در حاشیه تاریک منظومه شمسی در حال گردش است. به گفته رودنی گومز، اخترشناس رصدخانه ملی برزیل در ریو دوژانیرو، به نظر می رسد این سیاره احتمالی دیده نشده که بسیار دورتر از آن است که به آسانی توسط تلسکوپ های زمینی شناسایی شود، حضور خود را با ایجاد اختلال در مدار اجرام کمربند کوئیپر نشان می دهد. اجرام کمربند کوئیپر توده های یخی کوچک -از جمله برخی سیارات کوتوله- هستند که در منظومه شمسی و فراتر از مدار نپتون قرار دارند.

در ماه جولای / تیرماه، 2 گروهی که به طور مستقل در برخورددهنده بزرگ هادرونی (ال.اچ.سی) کار می کردند؛ گزارش کردند که با قطعیت بیش از 99 درصد مطمئن هستند که موفق به کشف بوزون هیگز شده اند و یا حداقل یک نوع ذره جدید را دقیقا در جایی که انتظار حضور بوزون هیگز می رود پیدا کرده اند. این ذره که فیزیک دانان مدت ها درپی آن بوده اند، ممکن است بتواند با توضیح این که چطور اجسام در جهان ما جرم خود را کسب می کنند الگوی استاندارد فیزیک را تکمیل کند و توضیح دهد که چرا کهکشان ها، سیارات و حتی انسان ها وجود دارند.

اخترشناسان ستاره ای در فاصله 127 سال نوری از زمین کشف کرده اند که احتمال دارد تعداد سیارات آن حتی از منظومه شمسی ما بیشتر باشد. در این صورت، این سامانه سیاره ای شلوغ ترین سامانه ای خواهد بود که تا کنون کشف شده است. بر اساس مطالعه ای که در ماه آوریل / فروردین ماه منتشر شد، ستاره HD 10180 ستاره ای خورشیدمانند در صورت فلکی مار آبی (Hydrus) واقع در نیم کره جنوبی زمین است که احتمالا با داشتن 9 سیاره، منظومه شمسی ما را که به طور رسمی تنها 8 سیاره دارد شکست می دهد.

در آخرین کلان شهر شناخته شده مایاها که بخش اعظمی از آن کماکان حفاری نشده باقی مانده است، باستان شناسان موفق به کشف تنها نقاشی دیواری شناخته شده قوم مایا شدند که دیوارهای یک خانه باستانی را زینت داده بود. البته به گفته دانشمندان این نقاشی، یک نقاشی دیواری معمولی نیست. علاوه بر صحنه ای از یک شاه و ملازمانش که هنوز طراوت خود را حفظ کرده است، دیوارها مملو از محاسباتی است که به کاتبان باستانی کمک می کرده است تا مقادیر گسترده زمان را حساب و دنبال کنند. بر خلاف این ایده که مایاها پایان دنیا را برای سال 2012 پیش بینی کرده بودند (که مطمئنا اکنون می دانیم ادعای پوچی بوده است)، نشانه های روی دیوار تاریخ هایی از هزاران سال آینده را نشان می دهد.

حدود 1600 سال پیش، معبد خورشید شب، یک برج دیده بانی قرمز خونین بود که از کیلومترها دورتر دیده می شد و با نقاب های عظیمی از خدای خورشید مایا به شکل کوسه، آشامنده خون و پلنگ خالدار آمریکایی (جگوار) تزئین شده بود. مدت ها پس از گم شدن در جنگل های گواتمالا، بالاخره این معبد چهره خود را به باستان شناسان نشان داد و سرنخ های جدیدی درباره امپراتوری رشک برانگیز مایاها را آشکار ساخت. بر خلاف امپراتوری های نسبتا متمرکز اینکا و آزتک، تمدن مایا -که پراکندگی آن در محدوده ای بود که امروز گواتمالا، برزیل و ناحیه یوکاتان مکزیک را شامل می شود- اجتماعی پراکنده از کلان شهرها بود.

گونه جدید نام گذاری نشده ای از خرچنگ یتی، در نزدیکی دهانه های گرمابی داغ و سرشار از مواد معدنی کف اقیانوس در قطب جنوب اجتماع کرده اند؛ مکانی که به گفته دانشمندان یک «دنیای گمشده» جدید از مخلوقات عجیب اعماق دریا ست. یک زیردریایی روباتیک مجهز به دوربین در این منطقه از گونه هایی مانند بارناکل ها، خرچنگ ها، شقایق های دریایی و حتی اختاپوس ها فیلم گرفته است که اغلب آن ها بی رنگ هستند و در تاریکی مطلق عمق 2400 متری دریا زندگی می کنند.